Προσπάθησα να αγαπήσω το Big Brother. Απέτυχα.

Προϊόν της μανιώδους αναζήτησης εκεί στα τέλη των 90s για το επόμενο μεγάλο reality που θα χτυπήσει το μπαμπά του Survivor και τα παράγωγά του, το Big Brother "έπιασε" και εξαπλώθηκε με ταχύτατους ρυθμούς. Έχοντας εξαντλήσει το στοκ μου για τα περισσότερα απ' τα μεγαθήρια της αμερικάνικης reality τηλεόρασης, αποφάσισα κι εγώ φέτος να σταματήσω να το σνομπάρω και να δοκιμάσω να γίνω φαν. Δεν τα κατάφερα.

Ας διώξουμε κατ' αρχάς την υποκριτική ηθικολογία τύπου "δεν είναι σωστό να παρακολουθείς τους ανθρώπους 24/7". Όσο κι αν εμπίπτει το Big Brother στην κατηγορία "voyeurism" (πολύ περισσότερο απ' τα υπόλοιπα reality που θα σχολιάζονται εδώ), δεν έβαλα κρυφά μια κάμερα μέσα στο σπίτι κάποιου για να κατασκοπεύω τη ζωή του. Εκείνος διαλέγει να ζήσει για μερικούς μήνες σε τέτοιο περιβάλλον, και εκείνος διαλέγει ποιες πτυχές της προσωπικότητάς του θα εμφανίσει, ή τι είδους περσόνα θα υιοθετήσει για τις κάμερες. Ο βασικός λόγος που απέφευγα εγώ τη σειρά τόσα χρόνια, ήταν η αμφιβολία για το πόσο ενδιαφέρουσα μπορεί να είναι η παρακολούθηση ενός χώρου όπου 10-15 άνθρωποι ξεκατινιάζονται απ' το πρωί μέχρι το βράδυ, πιστεύοντας ότι το στοιχείο της στρατηγικής θα ήταν από αδύναμο μέχρι μηδενικό. Είχα εν μέρει δίκιο σ' αυτό, αλλά τελικά τα στοιχεία που με ενόχλησαν στις δύο σαιζόν που είδα απ' την αμερικάνικη έκδοση, ήταν περισσότερα.

Το format

Το μεγαλύτερο πρόβλημα μου με το Big Brother κατέληξε να είναι το format του. Το ζουμί είναι το εξής: κάθε βδομάδα υπάρχει μια δοκιμασία, με τον νικητή της οποίας να γίνεται "Head of Household". Εκτός από δικό του δωμάτιο με διάφορα μπιχλιμπίδια, ο HoH είναι εκείνος που διαλέγει τους δύο υποψήφιους για "έξωση" (eviction) της εβδομάδας. Μέσα στις επόμενες μέρες, γίνεται μια άλλη δοκιμασία, όπου ο νικητής μπορεί να κερδίσει "Power of Veto", τη δυνατότητα δηλαδή να ασκήσει βέτο σε μια απ' τις δύο υποψηφιότητες. Για PoV παίζουν κάθε φορά ο HoH, οι υποψήφιοι προς αποχώρηση, και συγκεκριμένος αριθμός απ' τους άλλους παίχτες. Ο νικητής είτε "σώζει" κάποιον υποψήφιο, οπότε ο HoH διαλέγει αντικαταστάτη, είτε κρατάει ίδιες τις υποψηφιότητες. Στο τέλος της βδομάδας γίνεται κρυφή ψηφοφορία, και ο παίχτης με τις περισσότερες ψήφους, βγαίνει απ' το παιχνίδι.

Το πρόβλημα με αυτό το format, είναι ότι δεν προσφέρει περιθώριο για μακροπρόθεσμη στρατηγική. Αντί η νίκη σε δοκιμασία να δίνει ασυλία από τη διαδικασία της αποχώρησης, δίνει ουσιαστικά τεράστια δύναμη σε ένα πρόσωπο, που είτε καθορίζει τους υποψήφιους είτε σώζει κάποιον απ' τους δύο. Άρα για να προχωρήσεις μακριά στο παιχνίδι, είτε είσαι κτήνος στις δοκιμασίες κερδίζοντας τα πάντα (αν και δεν μπορείς να είσαι HoH δύο συνεχόμενες φορές), είτε απλά κάνεις την ευγενή #not τακτική του "flying under the radar" (παίχτες που εδώ βαφτίζονται "floaters"). Και μιας και όλα γυρίζουν γύρω απ' τους νικητές στα challenges, οποιαδήποτε υποψία συμμαχιών είναι εντελώς εύθραυστη, οπότε και προτιμούνται τα εβδομαδιαία "deals" με τον HoH και τον κάτοχο του PoV. Έτσι η πλειοψηφία των παιχτών αλλάζει συνεχώς allegiance και βλέπεις υπερβολικά πολλές αστείες κωλοτούμπες, είτε λόγω κακής στρατηγικής είτε λόγω μνήμης χρυσόψαρου. Αποτέλεσμα: στο τέλος εύκολα κερδίζει κάποιος που δεν έκανε τίποτα σε όλο το παιχνίδι, απλά και μόνο επειδή είχε την τύχη να κερδίσει ένα κρίσιμο challenge τη σωστή στιγμή.

Η ουσία είναι ότι το Big Brother στηρίζει τα πάντα πάνω στις δοκιμασίες, και δίνει περισσότερη δύναμη απ' ό,τι θα έπρεπε σε ένα άτομο. Εφόσον έχεις να κάνεις με reality όπου οι ίδιοι οι παίχτες, και όχι το κοινό ή κάποιοι κριτές, αποφασίζουν ποιος αποχωρεί, είναι imho αρκετά χαζό να στήνεις έτσι το σύστημα της ψηφοφορίας, γιατί ενισχύεις τη λογική του βραχυπρόθεσμου παιχνιδιού και καταστρέφεις κάθε έννοια στρατηγικής. Ενδεχομένως να ήταν αυτό πιο ανεκτό αν και οι δοκιμασίες ήταν πιο ενδιαφέρουσες, αλλά ουσιαστικά υπάρχουν 3-4 διαφορετικά είδη, που ανακυκλώνονται συνεχώς με διαφορετικό περιτύλιγμα. Και εν τέλει βαριέσαι λίγο τη ζωή σου αν προσπαθήσεις να αντέξεις μέχρι τα 30+ επεισόδια που έχει κάθε σαιζόν.

To μοντάζ

Ας πιαστώ απ' τη φετινή σαιζόν για να κάνω το point μου. Στο Big Brother 15, η πλειοψηφία του cast αποδείχθηκαν αηδιαστικά όντα, που έκαναν συνεχώς από ρατσιστικά και ομοφοβικά σχόλια, μέχρι φιλοναζιστικές και παιδοφιλικές νύξεις. Όλα αυτά φάνηκαν ξεκάθαρα στα 24ωρα streams που προσφέρει επί πληρωμή το CBS για live παρακολούθηση του σπιτιού μέσω ίντερνετ, αλλά κόπηκαν στο editing για την έκδοση που προβλήθηκαν στην τηλεόραση. Μετά απ' τον χαμό που έγινε μέχρι και στα "κανονικά" ΜΜΕ στην Αμερική, το CBS αναγκάστηκε να δείξει μέρος των επίμαχων σχολίων, εν μέρει επειδή έπρεπε κάπως να δικαιολογήσει κινήσεις παικτών που γίνονται με εντελώς προσωπικά κίνητρα. Η λέξη-κλειδί όμως εδώ είναι το "μέρος". Διάλεξαν μερικά σχόλια για τους περισσότερους, και την πλειοψηφία των λεγόμενων μιας συγκεκριμένης παίχτριας. Αποτέλεσμα να καταδικαστεί -δικαίως- ένα άτομο απ' το κοινό που παρακολουθεί μόνο την έκδοση της τηλεόρασης, και οι υπόλοιποι -που είχαν πει τουλάχιστον τα ίδια- βγήκαν λάδι.

Θα μου πεις ότι και στα υπόλοιπα reality γίνεται σίγουρα το ίδιο πράγμα. Με το μοντάζ μπορούν να κάνουν παπάδες και να βάλουν τα γεγονότα με τη σειρά που γουστάρουν, κόβοντας και ράβοντας σκηνές και soundbites. Σύμφωνοι. Όμως στα άλλα δεν έχεις τη δυνατότητα να δεις ό,τι σου έχουν κόψει. Απολαμβάνεις ό,τι βλέπεις, βάζοντας έναν αστερίσκο ξέροντας ότι δεν μπορείς να είσαι σίγουρος αν υπάρχει κι άλλη οπτική γωνία, και προχωράς τη ζωή σου. Εδώ αν δεν μπορείς/θέλεις να ασχοληθείς με τα streams, είσαι καταδικασμένος να βλέπεις ένα απειροελάχιστο κομμάτι της πραγματικής σειράς. Και σε reality που διαφημίζει ότι βασίζεται στις διαπροσωπικές σχέσεις και μελετάει το πώς θα διαχειριστεί ο κάθε παίχτης τις συνθήκες πίεσης υπό τις οποίες μπαίνει, αυτό το γεγονός είναι μεγάλο deal-breaker.

Η "ιστορία"

Ας γυρίσω στη σημασία που δίνεται στις δοκιμασίες. Σαν fan των reality, δεν σκέφτομαι στην προκειμένη περίπτωση μόνο την πλευρά του παίχτη, που κατά τη γνώμη μου αδικείται απ' το format, αλλά και το τι βλέπω εγώ. Το γεγονός ότι ευνοείται το βραχυπρόθεσμο παιχνίδι έναντι πιο μακροπρόθεσμης στρατηγικής, καταδικάζει εκ των πραγμάτων και την οποιαδήποτε έννοια storyline που μπορεί να υπάρξει στη διάρκεια μιας σαιζόν reality. Εξηγώ: ένα σοβαρό reality στήνει τη σαιζόν του με τέτοιο τρόπο ώστε να λέει κάποια "ιστορία". Η ιστορία αυτή μπορεί να είναι της ισχυρής συμμαχίας που μένει σταθερή μέχρι το τέλος, των underdogs που επιχειρούν το comeback, του αδύναμου που δεν υπολογίζει κανένας αλλά καταλήγει power player, του ταπεινωμένου που γυρίζει για redemption. Στο Big Brother είναι τέτοια η φύση του παιχνιδιού, που δεν επιτρέπει τίποτα άλλο πέραν της γρήγορης συμφωνίας, της μάχης του εκάστοτε υποψήφιου να κερδίσει PoV και να σώσει τον εαυτό του, ή της "συμμαχίας" που θα διαλυθεί την άλλη βδομάδα γιατί θα κερδίσει HoH άλλος απ' αυτόν που προβλέπεται. Το κοντινότερο που είδα σε storyline σε δύο σαιζόν είναι τα "showmances", σχέσεις δηλαδή μεταξύ παιχτών που χτίζουν όλη τη "στρατηγική" πάνω στο ζευγάρι τους, και συνήθως τρώνε τα μούτρα τους γιατί απλούστατα δεν ακολουθεί κανένας άλλος. Και αυτό είναι επίσης deal-breaker, γιατί παιχνίδι τριών μηνών, όντως invested μόνο σε μεμονωμένους χαρακτήρες αντί για κάποιο storyline, δυστυχώς δεν βγάζεις εύκολα.

Συμπέρασμα

Δεν νομίζω να επιστρέψω του χρόνου στο Big Brother 16, ή να επιχειρήσω να δω άλλη παλιότερη σαιζόν. Μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό.

Survivor 27: Blood vs Water - Preview

...ή "πώς ο Jeff Probst και το CBS συνεχίζουν κινήσεις απελπισίας αντί για επιστροφή στις ρίζες". Με θλίψη παρακολουθώ κάθε χρόνο τα νούμερα τηλεθέασης να πέφτουν όλο και χαμηλότερα, και με ακόμα μεγαλύτερη αυτά που σκαρφίζονται την επόμενη χρονιά τα μεγάλα κεφάλια προσπαθώντας να τα ανεβάσουν. Τυχαίνει να έχω απολαύσει ιδιαιτέρως τις τελευταίες 2 σαιζόν (Philippines, Caramoan), αλλά ομολογώ ότι έχω αρχίσει να κουράζομαι απ' την εμμονή των παραγωγών να φουσκώνουν το cast με returning παίχτες αντί για φρέσκα πρόσωπα, και απ' την λανθασμένη αντίληψη ότι το παιχνίδι χρειάζεται κάποιου είδους "ανανέωση", που συνήθως μεταφράζεται σε χαζά twists και gimmicks. Δυστυχώς, η καινούρια σαιζόν φαίνεται να υποπίπτει και στα δύο αυτά ατοπήματα.

Το cast:

Ζευγάρια αλά Amazing Race, που όμως θα είναι χωρισμένα σε διαφορετικές φυλές. Υποψιάζομαι ότι θα δούμε αρκετές φορές μέλη νικήτριας φυλής σε immunity challenge να κλαψουρίζουν στην κάμερα για το πόσο φοβούνται ότι οι αντίπαλοι θα σουτάρουν το ταίρι τους το ίδιο βράδυ. Με μπόλικα "bittersweet victory" και λοιπές σάλτσες που έχουμε μάθει να λατρεύουμε να μισούμε.

Μερικά σχόλια για τους παίχτες που επιστρέφουν:

• Tyson (Tocantins, Heroes vs. Villains): Λατρεία στα Tocantins, την επόμενη φορά έπεσε θύμα της εμμονής του, της βλακείας του και του Russell Hantz, οπότε τον χάσαμε νωρίς. Η μία περίπτωση επιστροφής για την οποία χαίρομαι. Θα παίξει με την κοπέλα του.
• Aras (Panama): Πολύ συμπαθητικός την προηγούμενη φορά, αλλά δεν καταλαβαίνω την λογική της επιστροφής νικητών, πέρα από "μεγάλες" σαιζόν τύπου Heroes vs Villains. Όχι τίποτα άλλο, αλλά θα μας θυμίζει συνεχώς με την παρουσία του, ότι η καλύτερη παίχτρια ever, δεν έχει κερδίσει ποτέ το εκατομμύριο. (Cirie, δεν ξεχνώ.) Θα παίξει με τον αδερφό του.
• Rupert (Pearl Islands, All-Stars, Heroes vs. Villains): Όχι, όχι, ΟΧΙ. Ήταν αρκετά συμπαθητικός στο ντεμπούτο του, κλέβοντας παπούτσια και ψαρεύοντας μετά μανίας. ΟΚ, μέχρι εκείνο το βράδυ που άρχισε να γκαρίζει στη μούρη του Jonny Fairplay, επειδή ΤΟΛΜΗΣΕ να τον ψηφίσει να φύγει. Κούλαρε τραμπούκε, δεν παίζουν όλοι για να κερδίσεις εσύ. Στις επόμενες δύο φορές, συνέχισε να παίζει με τη φιλοσοφία είμαι-η-ενσάρκωση-του-Θεού-στη-Γη, τραμπουκίζοντας παράλληλα όποιον είχε διαφορετική γνώμη από εκείνον. Και σαν μέλος bitter jury, κόστισε και τις δύο φορές το εκατομμύριο απ' τον αληθινό νικητή της σαιζόν. Τον σιχαίνομαι με πάθος. Θα παίξει με τη γυναίκα του, Laura, γεγονός που είναι δίκοπο μαχαίρι: αφενός γλιτώνουμε τη δακρύβρεχτη συνάντηση αν έφτανε ο Rupert στο επεισόδιο με τους loved ones, αφετέρου ρισκάρουμε δακρύβρεχτα confessionals στην περίπτωση που ψηφιστεί οποιοσδήποτε απ' τους δύο. (Ελπίζω γρήγορα.)
• Candice (Cook Islands, Heroes vs. Villains): LOL #1. Τη συμπαθώ σαν άνθρωπο, αλλά και τις δύο φορές που έπαιξε έκανε ένα μεγαλειώδες ΤΙΠΟΤΑ. Θα τη θυμόμαστε πάντα για το mutiny στα Cook Islands που απέτυχε παταγωδώς. Μπα, κι αυτό μάλλον λόγω του Penner το θυμόμαστε. Θα παίξει με τον σύζυγο της.
• Monica (One World): LOL #2. Το μόνο χαρακτηριστικό της γνώρισμα την πρώτη φορά, ήταν η ταυτότητα του άντρα της. Προφανώς επιστρέφει μόνο και μόνο για να παίξει στο Survivor επαγγελματίας παίχτης football.
• Colton (One World): Ρατσιστικό σίχαμα, με πολιτικές αντιλήψεις που φέρνουν πονοκέφαλο με την ασυνέπειά τους. Υποθέτω θα έχει λίγο ενδιαφέρον να δούμε πώς θα παίξει τη δεύτερη φορά, αλλά είναι κλασική περίπτωση επιλογής Jeff Probst, αποκλειστικά και μόνο για να κάνει ντόρο. Θα παίξει με τον αρραβωνιαστικό του.
• Kat (One World): LOL #3. Διασκεδαστική κοπελίτσα μέσα στη χαζομάρα της και... ε αυτά. Θα παίξει με την σχέση της, που τυχαίνει να είναι νικητής του Big Brother. #subtle
• Laura (Samoa): Αξιοπρεπής απέναντι στον Russell Hantz, έχει potential. Θα παίξει μαζί με την κόρη της.
• Gervase (Borneo): Ωραίος τύπος εκεί πίσω στην 1η σαιζόν, αν παίξει το ρόλο του βετεράνου και πάει καμιά κόντρα με τον Rupert για το ρόλο του provider/alpha-male, θα δικαιολογηθεί η παρουσία του. Θα παίξει με την ανιψιά του.
• Tina (Australia, All-Stars): Την πρώτη φορά κέρδισε επειδή έβαλε τον Colby να φαίνεται σαν κεφάλι της συμμαχίας της, κι επειδή ο Colby ήταν αρκετά χαζός ώστε να την πάρει μαζί του στον τελικό. Την δεύτερη φορά δεν έκανε απολύτως τίποτα. Υποθέτω πως επιστρέφει για να καλυφθεί ο ρόλος της γιαγιάς. Θα παίξει με την κόρη της.

Τα twists:

Νόμιζες ότι η ύπαρξη ζευγαριών που θα παίζουν σε διαφορετικές φυλές είναι η μόνη διαφορά απ' τις προηγούμενες σαιζόν; Think again!

• Επιστροφή του Redemption Island: Αυτή η τεράστια σαχλαμάρα, που μπήκε εξ αρχής μόνο και μόνο για να έχουν δεύτερη ευκαιρία ο Russell, ο Boston Rob και ο Ozzy, και ξαναβγήκε κακήν κακώς λόγω του κραξίματος που έπεσε, επιστρέφει για να χαλάσει ακόμα μια σαιζόν. Και σαν να μην έφτανε και μόνο η ύπαρξή του για να καταστρέψει το βάρος της ψηφοφορίας του tribal council, τώρα μπορεί ο παίχτης που θα πήγαινε στο Redemption Island να μην πάει, αν το ταίρι του αποφασίσει να πάει εκείνος/η στη θέση του. (Cue δακρύβρεχτες "θυσίες" από μαμάδες, συζύγους και έκπληκτο Probst να μιλάει για αλτρουισμό και "this is what it's all about".) Επίσης, τριπλές μονομαχίες, scouting του challenge πριν παρθούν οι αποφάσεις, στοιχεία για hidden immunity idols στους νικητές και λοιπές βλακείες που ξαφνικά μεταφέρουν όλο το βάρος του παιχνιδιού στο Redemption Island αντί για το κανονικό νησί.
• Κάθε ζευγάρι θα περάσει την πρώτη νύχτα μόνο στην ερημιά. Χαζομάρα απλά και μόνο για να νομίζουν στην αρχή ότι θα παίξουν μαζί, προτού βρεθούν ξαφνικά αντίπαλοι. Κλασική περίπτωση gimmick που δεν προσφέρει απολύτως τίποτα ουσιαστικό, εκτός από αρκετά confessionals με τις φράσεις "wow, I wasn't expecting THAT", "this completely changes the game", και μερικούς ακόμα δακρύβρεχτους αποχαιρετισμούς όταν χωριστούν κανονικά οι φυλές.
• Πρώτη ψηφοφορία για elimination αμέσως μετά τον χωρισμό σε φυλές. Κάτι που θα είχε κάποιο νόημα, αν ο παίχτης που αποχωρεί δεν είχε 567 ευκαιρίες ακόμα για να επιστρέψει μετά στο παιχνίδι. Όπως δηλαδή δεν θα έχει ιδιαίτερο νόημα οποιαδήποτε ψηφοφορία, αφού παίχτες θα πηγαινοέρχονται στο Redemption Island κάθε λίγο και λιγάκι.

Συμπέρασμα:

Δυστυχώς δεν έχω πολύ ψηλές προσδοκίες γι' αυτή τη σαιζόν. Η φάση με τα ζευγάρια δεν ταιριάζει καθόλου στο συγκεκριμένο παιχνίδι, η επιστροφή του Redemption Island για να "διορθώνει" εξόδους που δεν βολεύουν είναι εξοργιστική, και η επιμονή στους "δοκιμασμένους" παίχτες άκρως απογοητευτική. Καλές και άγιες οι all-star seasons όταν είναι αραιές μεταξύ τους, αλλά η ομορφιά του παιχνιδιού είναι το concept "πετάω 18 ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ σε ένα περιβάλλον που απαιτεί συνεργασία, και παρακολουθώ πώς διαλέγει ο καθένας να προωθήσει τον εαυτό του όσο βαθύτερα μπορεί". Φέρνοντας πίσω συνεχώς τύπους που έχω δει ήδη 500 φορές να παίζουν (ακόμα κι αν τους συμπαθώ), αφενός δεν δίνεις ευκαιρία σε νέους παίχτες να λάμψουν κάτω απ' τη σκιά των "celebrities" και αφετέρου καταστρέφεις το αρχικό concept περί tabula-rasa παικτών. Plus, δεν θα θυμάμαι έναν εξαιρετικό παλιό παίχτη για τη σαιζόν όπου κέρδισε μια χούφτα άσχετους, αλλά για εκείνη την παλιά που ήταν ο ίδιος noob και κατάφερε να ξεχωρίσει. Και τα λέω αυτά θεωρώντας την Micronesia μια απ' τις 3 αγαπημένες μου σαιζόν.

Γενικά θα ήθελα κάποτε το Survivor να επιστρέψει στις ρίζες του. Ο κόσμος δεν θέλει gimmicks ή γνωστές φάτσες. Θέλει ενδιαφέροντες χαρακτήρες και σωστό ουδέτερο μοντάζ που να δίνει insight για τον τρόπο σκέψης, την στρατηγική και τους στόχους του κάθε παίκτη. Και να δοθεί κάποτε στον μέσο παίκτη και στον μέσο θεατή να καταλάβει ότι παίζει/παρακολουθεί ένα ΠΑΙΧΝΙΔΙ, όπου πρακτικά μετράμε ποιος λέει καλύτερα ψέματα, ποιος μπορεί να ταΐσει αφελείς παίκτες φούμαρα για να τον βοηθήσει να κερδίσει και ποιος μπορεί να αξιοποιήσει καλύτερα τις κοινωνικές σχέσεις, τα βραβεία και τις ασυλίες οποιασδήποτε μορφής. Λατρεύω την ιδέα αυτού του κοινωνικού πειράματος, και θλίβομαι που κάθε χρόνο η σειρά απομακρύνεται όλο και πιο μακριά από εκεί.

Welcome to the real side of TV

Όταν δηλώνω "reality fan" συνήθως με κοιτάνε λίγο στραβά. Για τη "ρετσινιά" έχει βοηθήσει μάλλον αφενός η επέλαση προγραμμάτων τύπου Keeping up with the Kardashians και Teen Mom, και αφετέρου το κάκιστο ιστορικό των ελληνικών Big Brother, Fame Story, Bar κτλ που βλέπαμε στο Γυμνάσιο. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια έχω βρει αρκετό κόσμο εκεί έξω που μοιράζεται μαζί μου την ίδια αγάπη για το αγνό αμερικάνικο reality, είτε αυτό είναι το Survivor, είτε το Face Off, είτε το Top Chef.

Τι μας τραβάει; Η ίντριγκα, το πάθος των διαγωνιζόμενων να ξεπεράσουν τον ανταγωνισμό, η δική μας αγωνία να δούμε ποιος είναι ο τελευταίος επιζών, ίσως και ένας μικρός φθόνος εκεί βαθιά επειδή θα θέλαμε κι εμείς να είμαστε εκεί. Όποιοι κι αν είναι οι λόγοι πάντως, δεχόμαστε τη "ρετσινιά" και συνεχίζουμε γιατί απλά μας διασκεδάζει. Σχεδόν 4 χρόνια από τότε που μπήκα σ' αυτό το τριπάκι, και μετά από επαναλήψεις αρκετών σαιζόν Survivor, νιώθω ξαφνικά ότι θέλω να γράψω πράγματα γι' αυτήν την παρεξηγημένη πλευρά της τηλεόρασης. Ανοίγω λοιπόν αυτό το blog, και ελπίζω να το κρατήσω αρκετά ώστε να προλάβω να μοιραστώ τις εμπειρίες μου με τα reality διαγωνιστικής φιλοσοφίας, και ενδεχομένως να δώσω πάτημα για άλλους να σχολιάσουν και να γράψουν και τις δικές τους. Αν μη τι άλλο, θα είμαι εδώ κάθε Πέμπτη (μέχρι να με καλέσει η μαμά πατρίδα), για σκέψεις πάνω στο φρέσκο Survivor. Enjoy.